EWANGELIA (J 19, 25-27) – czytania

KONTEMPLACJA MARYI

TAJEMNICA RÓŻAŃCA ŚWIETGO

MATKA BOŻA

Gdzie jesteś Umiłowany? Gdzie znajdę Twoją słodką Duszę? Gdzie szukać mam Twoich uśmiechów, Twoich policzków wypełnionych śmiechem? Gdzie znajdę Twój głos najczulszy? Dokąd zaprowadzą Mnie Twoje stopy? Dlaczego ukryłeś się przede Mną, Ty, który śmierć pokonałeś i żyjesz?

Moja córko, Moje życie zatrzymało się. Uczułam wielką ulgę na myśl, że Mój Syn został zabrany sprzed tych, którzy nienawidzą i więcej już cierpiał nie będzie, ale utrata, śmierć zadała Mi boleść nie do opisania. Czy wiesz, co oznacza śmierć Boga? Jezus, Moje Dziecko, umarł jako Bóg, choć był Człowiekiem. Co Ziemia uczyniła sobie, uśmiercając swojego Zbawiciela… Jak bolesny, bolesny to widok Tego, który jest samą miłością, jako skrawka krwawiącego ciała przybitego do drzewa. „O Boże Mój, spójrz, co uczyniliśmy naszemu Synowi”. Słuszna jest sprawiedliwość wymierzona ludzkości i kara zadana Mojemu Sercu, bo wina tego świata jest wielka.

Mój Syn jest teraz tak maleńki, jak strzęp swego własnego Ciała, jak strzep człowieka, choć jako Zwycięzca. Przyjmuje Jego Ciało i tulę do Serca. Nareszcie mogę Go objąć, opłakać każdą Jego ranę i za każdą odmówić dziękczynne psalmy. „Ukrzyżowałeś Moje Ciało, Mój Synu, i w każdej Twojej ranie widzę siebie”. Każda rana Mego Dziecka odbija się w Moim Sercu, zapamiętaj ją, – „każdą z Twoich ran, Mój Synu, nie pozwolę zniknąć choć jednej, zanim nie uczczę jej i nie opłaczę”. Jestem boleścią samą, hymnem uwielbienia cierpienia, opłakuję to Ciało, które zrodziłam, aby złożyć je na Ołtarzu. Świętość nad świętościami, Sacrum podtrzymujące Ziemię, cud pokory i miłosierdzia uwielbiony przez Mękę.