EWANGELIA (Łk 11,1–13) – czytania

ADORACJA STWÓRCY

ks. Jan Krzysztof Miczyński

Widok modlącego się Jezusa wycisnął trwały ślad w sercach Jego uczniów. Wzbudził tęsknotę za podobnym przeżywaniem relacji z Bogiem. Musiało być w niej coś ciepłego, a zarazem wzniosłego. Świadkowie wyczuwali tajemnicę, czystość, piękno, świętość więzi Syna z Ojcem w Duchu Świętym. Dlatego zwrócili się do Jezusa z prośbą: „Panie, naucz nas modlić się”. Mistrz z Nazaretu chętnie spełnia prośbę proszących.

Mówi słowa, które znamy dzisiaj na pamięć i nazywamy Modlitwą Pańską. Zaczyna się ona od inwokacji „Ojcze” i prośby o uświęcenie imienia Bożego. Jest zatem adoracją Stwórcy, w którą centralnie wpisana jest prośba o przyjście królestwa Bożego. Gdy ono nadchodzi, wraz z nim zbliża się ostateczny tryumf nad księciem ciemności. Dlatego potrzeba modlitwy ufnej i wytrwałej, wręcz natarczywej. „Proście, szukajcie, pukajcie” – mówi Pan. O co trzeba nam koniecznie prosić? O Ducha Świętego.

Jak naucza św. Paweł Apostoł: „gdy (…) nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8,26b). Ojciec chętnie daje Ducha Świętego ludziom. W myśl starotestamentalnych obietnic, dzięki Duchowi Świętemu Bóg da ludziom nowe serca (zob. Ez 36,26) oraz uczyni ich prorokami, namaszczonymi, by przemawiali w Jego imieniu.

Czy pragniesz Ducha Świętego, którego owocem jest „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22)?