Św. Anzelm to wielce zasłużona postać w historii Europy. Ten benedyktyński mnich jest przykładem, jak wielka pobożność maryjna owocuje nie tylko poprawnością teologicznego myślenia, ale i wrażliwością na najgłębsze potrzeby człowieka. Naśladowanie Maryi pozwala bowiem zrozumieć, kim jest człowiek i którędy biegnie jego droga do prawdziwego szczęścia. Oto jedno ze wskazań świętego, które zrodziła refleksja nad życiem Najświętszej Maryi Panny:

„Przyjdź, maluczki, pozostaw na chwilę swe codzienne zajęcia i ucieknij na moment od zgiełku myśli kłębiących się w twej głowie. Odłóż swe ciężkie troski, niech poczekają ciążące ci rozterki. Uwolnij się na chwilę od tego wszystkiego, aby żyć dla Boga. Odpocznij w Nim przez chwilę”.

Przeplatanie pracy modlitwą jest kluczem do świętości dla ludzi żyjących w świecie, a Maryi nie chroniły mury klasztoru czy bezludzie pustelni. Ona żyła, jak my, w wirze codziennych, czasochłonnych, monotonnych zajęć…

.

Urodził się w możnej rodzinie w miasteczku Aosta (Piemont). Mając 27 lat przyjmuje habit benedyktyński w Le Bec. W trzy lata później zostaje wybrany przeorem, następnie opatem. W roku 1078 Wilhelm II powołał go na stolicę prymasowską w Canterbury. Wkrótce jednak doszło do konfliktu na tle królewskich roszczeń dotyczących zarządzania Kościołem na terenie Anglii. Anzelm musiał wyjechać na kontynent. Prosił Urbana II, aby zwolnił go z urzędu arcybiskupa, ale bezskutecznie. Przez pewien czas wiódł życie tułacze. Kiedy po śmierci Wilhelma II wstąpił na tron Henryk I, na jego zaproszenie prymas Anzelm powraca do Anglii. Realizując wytyczne papieskie dotyczące inwestytury wchodzi w ponowny konflikt. Zostaje skazany na wygnanie. Porozumienie między Rzymem i królem, który zrzekł się władzy mianowania biskupów i obsadzania urzędów kościelnych, umożliwiło Anzelmowi powrót do Canterbury Zajął się gorliwie duszpasterstwem oraz reformowaniem życia zakonnego. Powstały wtedy jego dzieła teologiczne i filozoficzne, które utorowały drogę do syntezy scholastycznej – stąd nazywany jest „Ojcem scholastyki”. Stworzył podstawę do rozważań wzajemnego stosunku wiary rozumu, które nie wykluczają się, ale uzupełniają. Według biskupa Anzelma wiara uprzedza rozum, a ten wyjaśnia jej tajemnice. w 1720 roku został ogłoszony doktorem Kościoła.

Modlitwa

Boże, Ty dałeś świętemu Anzelmowi, biskupowi, odkrywać i rozgłaszać głębie Twojej mądrości, † spraw, aby wiara przyszła z pomocą naszemu rozumowi, * a serca umiłowały prawdy, które podałeś nam do wierzenia. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.