„Rzucony na kolana przed majestatem Bożym, upadł na kolana przed majestatem człowieka i to najbiedniejszego, najbardziej upośledzonego, przed majestatem ostatniego nędzarza”.         

  św. Jan Paweł II

Ten Polski św. Franciszek zmarł w Boże Narodzenie w Krakowie  w samo południe jak bił Dzwon Zygmunta.

W Kościele Polskim 2017  jest Rokiem św. Brata Alberta

Adam Hilary Bernard Chmielowski urodził się 20 sierpnia 1845 r. we wsi Igołomia koło Krakowa. Był najstarszym dzieckiem Józefy z Borzysławskich i Wojciecha Jastrzębiec Chmielowskiego, miał troje młodszego rodzeństwa. Jego życie obfitowało w wydarzenia trudne i bardzo traumatyczne, które kształtowały i udoskonalały jego duchowość. Jako kilkuletnie dziecko stracił ojca, a kiedy był nastoletnim chłopakiem umarła mu matka.

.

W 1863 r. przyłączył się do powstania styczniowego, podczas którego dwukrotnie dostał się do niewoli. Udział w powstaniu zakończył po tym jak w wyniku zaciętych walk został ciężko ranny i amputowano mu lewą nogę.

.

Po zakończeniu powstania Adam Chmielowski studiował malarstwo w Belgii i Niemczech, gdzie zaprzyjaźnił się z wieloma wybitnymi malarzami polskimi tamtego okresu, m. in. Wyspiańskim, Chełmońskim, Gierymskim, Wyczółkowskim i in. Z tego okresu pochodzą pierwsze obrazy o tematyce religijnej, takie jak Wizja św. Małgorzaty oraz najsłynniejszy jego obraz religijny Ecce Homo, który obecnie znajduje się w Krakowie w prezbiterium kaplicy sióstr Albertynek pw. Ecce Homo.

.

Życie artysty nie daje mu jednak spełnienia i w 1880 r. wstępuje do nowicjatu jezuickiego w Starej Wsi. Tam przeżywa głębokie załamanie nerwowe oraz wpada w depresję. Wciąż poszukuje drogi Boga. Spokój odnalazł dopiero w regule Zakonu św. Franciszka z Asyżu.

.

W 1884 r. Chmielowski osiadł w Krakowie, gdzie zaangażował się w pracę na rzecz ogrzewalni miejskiej, w której niedługo potem zamieszkał razem z bezdomnymi, alkoholikami i nędzarzami.

.

25 sierpnia 1887 r. w Krakowie Adam Chmielowski przywdział habit Zakonu św. Franciszka i od tej pory znany jest jako brat Albert. 25 sierpnia 1888 r. dał początek Zgromadzeniu Braci Albertynów a w 1891 r. – Zgromadzeniu Sióstr Albertynek. Pod koniec swojego życia zachorował na raka żołądka, w wyniku którego zmarł 25 grudnia 1916 r.

.

Prawdziwe owoce miłości św. Brata Alberta do Chrystusa wyrażonej w całkowitym poświęceniu się najuboższym widzimy w pełni dzisiaj w postaci schronisk, przytułków i noclegowni dla bezdomnych na terenie całego kraju.

Ojciec św. Jan Paweł II kanonizował Brata Alberta w Rzymie 12 listopada 1989 r.