EWANGELIA (Łk 18, 1-8) – czytania

NAPRZYKRZAJMY SIĘ BOGU!

ks. Zbigniew Sobolewski

Dzisiejsza liturgia słowa koncentruje się na potędze modlitwy i jej przymiotach. Pan Jezus zachęca do nieustannej („zawsze”) i niczym nieuwarunkowanej modlitwy („nie ustawać”). Zachęca, byśmy byli „natrętni” jak uboga wdowa, która nie dawała spokoju sędziemu. Trzeba się modlić, pozwalając Panu Bogu działać. Modlitwa rozwiązuje Mu ręce. Czyni obecnym w naszym życiu. Jak Mojżesz wołał do Boga w śmiertelnym zagrożeniu, wyciągał ręce pełen nadziei, błagając o ocalenie z rąk okrutnych Amalekitów, tak i my winniśmy zawierzyć potędze modlitwy.

Także wtedy, gdy okoliczności wydają się przeciwne, a lęk paraliżujący. Pan Jezus zachęca do wytrwałości na modlitwie. Do pielęgnowania nadziei, która wzniesie się ponad niemożności chwili obecnej. Wszystkie sytuacje oddane Bogu będą uświęcone i przemienione. On znajdzie wyjście nawet z takiej sytuacji, w której nie ma szansy ocalenia.

I jeszcze jedno ważne spostrzeżenie: rzeczywiście wobec Pana Boga jesteśmy jak uboga wdowa. Ale na tym analogia się kończy. Bo nie naprzykrzamy się Bogu swymi prośbami, nawet jeśliby trwały całe dni i noce. On pragnie naszej modlitwy. Chce, abyśmy „bombardowali Go” modlitwami. Dlaczego Bóg chce, byśmy o Nim pamiętali? Nie ze względu na Siebie samego – gdyż nasze modlitwy niczego Mu nie dodają, ale ze względu na nas. Modlitwa jest dla nas źródłem łaski. Ubogaca i przemienia serca.

A zatem wiernie trwajmy w tym, „czego się nauczyliśmy, i co nam zawierzono”. Usłuchajmy zachęty Pana Jezusa, by „zawsze się modlić i nie ustawać”.