Często, patrząc na innych, zadajemy sobie pytanie: „skąd on to ma?” – tę mądrość, łatwość wypowiedzi, umiejętność skupiania uwagi na sobie, swobodę zachowania. Nierzadko jest to zdobyte ciężką pracą i treningiem, a niejednokrotnie jest to także dar od Boga, od natury. Zamiast komuś zazdrościć i mieć za złe, przyjrzyjmy się samym sobie. Przecież nas Pan Bóg również wyposażył w dary i talenty – tylko czy je wykorzystujemy i doskonalimy?

.

Wielkość Stwórcy polega na tym, że wkalkulował w proces stwarzania coś, co się nazywa różnorodnością. Dlatego każdy z nas jest inny, różnimy się wyglądem i mamy wielorakie talenty – i chwała Bogu za to! Ta rozmaitość zaś nie powinna nas złościć, ale mobilizować do pracy nad sobą, do wyrastania ponad przeciętność – choć może to się komuś nie podobać. Tak jak w Nazarecie – Jezus był światły i mądrze się wypowiadał, a jednak nie spotkało się to z przychylnością tej „głupszej reszty”. Ale czy dlatego miał zaniechać tego, do czego został powołany? Nie – On nam pokazał, że wbrew wszystkim trzeba mówić i czynić to, co jest słuszne, to, co należy.