EWANGELIA (J 13,1-15)

TYLKO BÓG DAJE SZCZĘŚCIE PEŁNE I TRWAŁE!

„Najuroczystsza chwila w życiu moim to chwila, w której przyjmuję Komunię św. Do każdej Komunii św. tęsknię i za każdą dziękuję Trójcy Przenajświętszej. Aniołowie, gdyby zazdrościć mogli, to by nam dwóch rzeczy zazdrościli – przyjmowania Komunii św. i cierpienia” (św. Faustyna Kowalska, Dzienniczek, nr 1804).

W centrum dzisiejszej liturgii słowa znajduje się wieczerza paschalna i przemiana jej ściśle ustalonego rytuału. Syn Boży przez rewolucję, której dokonał w wieczerniku, nie występuje przeciw Ojcu, który polecił i wyznaczył, jak świętować Paschę na cześć wyzwolenia z Egiptu. Jezus wypełnił dzieło, które rozpoczął Ojciec, wypełnił proroctwo, jakim okazało się starotestamentowe wyzwolenie. Przez pełny dostęp do Boga w Najświętszym Sakramencie dał człowiekowi wolność od jarzma grzechu i szatana. Wielka narodowa niewola w Egipcie jest tylko obrazem, jak potężne znaczenie dla życia człowieka ma wyzwolenie otrzymane w paschalnej ofierze Chrystusa.

W centrum Wielkiego Czwartku znajduje się Eucharystia. Święty Paweł przekazał nam najstarsze świadectwo o jej ustanowieniu: „Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb” (1Kor 11,23). Święty Jan Paweł II w encyklice Ecclesia de Eucharistia zaznacza, że słowa te przypominają dramatyczne okoliczności, w jakich narodziła się Eucharystia. Zawiera ona bowiem niezatarty zapis męki i śmierci Pana. Jest ofiarą Krzyża, która trwa przez wieki.
Święty Jan natomiast w swojej Ewangelii nie mówi o ustanowieniu Eucharystii, ale wprowadza nas w jej najgłębszy sens. Jezus – Nauczyciel i Pan – pokazuje, na czym polega bratnia miłość. Umywając uczniom nogi, daje poglądową katechezę, czym jest dla nas Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie. Jezus zdejmuje szaty Bożej chwały, zstępuje na ziemię i wkłada szaty niewolnika. Klęka przed nami, i wykonując posługę należącą w starożytności do niewolników, myje nasze brudne nogi, abyśmy mogli przystąpić do stołu Bożego.

.
W tym geście wyraża się cała tajemnica Chrystusa. On nie potrafi dawać mało. Serce Boga smuci się, gdy dusze proszą o mało, bo wówczas zawężają swe serca (por. św. Faustyna Kowalska, Dzienniczek, nr 1578). Wierząc w hojność Boga, prośmy o miłosierdzie dla nas i całego świata.

.

ks. Mariusz Habiniak