Wielka apostołka publicznego kultu Serca Jezusowego. Kult ten, jak przypomniał papież Pius XII w encyklice Haurietis aquas, opiera się na podstawach biblijnych, ale swój publiczny charakter zawdzięcza działalności świętej wizytki z Paray-le-Monial. Małgorzata oddana na wychowanie do klarysek w Charolles, gdzie rozpoczęła samotne adoracje odprawiane u stóp tabernakulum.

Ciężka choroba uniemożliwiła jej dalszą naukę i wstąpienie do klasztoru. Dopiero po ślubach złożonych Matce Bożej wyzdrowiała i mogła zrealizować zakonne powołanie. W 1671 r. zapukała do furty klasztoru sióstr wizytek w Paray-le-Monial. Życie zakonne Małgorzaty Marii upływało pod znakiem nadzwyczajnych przeżyć związanych z objawieniami, podczas których Chrystus odsłaniał przed nią tajemnice swego Serca. Wśród nich wyróżniają się cztery, z lat 1673-1675. Podczas pierwszego objawienia, w dniu św. Jana Ewangelisty, 27 grudnia 1673 r., dzięki mistycznym przeżyciom, głębiej poznała miłość Najświętszego Serca Jezusowego i usłyszała wezwanie do szerzenia Jego kultu w duchu zadośćuczynienia. Święta doznała wielu przeciwności, spotkała się z nieufnością i sprzeciwem. Jej ból łagodziły rady kolejnych spowiedników (Klaudiusza La Colombiëre, ojca Rolin i ojca Croiset). Po pierwszym objawieniu nastąpiły dwa dalsze. 16 czerwca 1675 r., podczas oktawy Bożego Ciała, miała tak zwane „wielkie objawienie”, podczas którego usłyszała:

„Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do wyczerpania i wykończenia się, by im dać dowody swej miłości. A w zamian od większości ludzi doznaje tylko niewdzięczności przez ich nieuszanowania i świętokradztwa, przez oziębłość i pogardę, z jaką się odnoszą do Mnie w tym sakramencie miłości. Ale o wiele większą boleść sprawia mi to, że nawet serca Mi poświęcone, tak ze Mną postępują. Dlatego żądam od Ciebie, żeby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był poświęcony na szczególną uroczystość ku uczczeniu mojego Serca, przez to, że w tym dniu wierni przystępować będą do Komunii św., że będą składać uroczyste wynagrodzenia przez publiczne wyznawanie win, ażeby naprawić zniewagi, jakich to Serce doznało podczas wystawienia na ołtarzach. Obiecuję ci również, że moje Serce rozszerzy się, by roztaczać obficie wpływy swej Boskiej miłości na tych, którzy mu oddawać będą tę cześć i którzy starać się będą, by mu była oddawana”.

Wyjątkowość objawienia z 1765 r. polega na żądaniu Chrystusa ustanowienia osobnego święta ku czci Jego Serca w piątek po oktawie Bożego Ciała. Realizacja tego żądania uczyni z prywatnego kultu Serca Jezusowego kult publiczny. Po okresie wielkich objawień nastaną dla Małgorzaty Marii lata cichego życia zakonnego, składającego się z pracy i modlitwy, niewolnego od cierpień fizycznych i upokorzeń, ale równocześnie rozjaśnianego promieniami licznych wizji nadprzyrodzonych. W jej zatroskaniu o spełnienie żądań Chrystusa odnośnie do wprowadzenia w Kościele publicznego kultu Jego Serca dużą nadzieją i radością napełniło ją, pod koniec życia, zaangażowanie się w to dzieło dwóch wybitnych jezuitów: Klaudiusza La Colombiere i Jana Croiset. Pius IX ogłosił ją błogosławioną w 1864 r., a Benedykt XV – świętą w 1920 r. Papież Pius XII, w encyklice Haurietis aquas ocenił jej rolę:

,,Najważniejsze miejsce wśród tych, którzy krzewili kult Serca Jezusowego, zajmuje św. Małgorzata Maria Alacoque. Zapalona niezwykłą gorliwością sprawiła, nie bez podziwu wierzących, że kult ten nabierał właściwych sobie wymiarów, różniąc się od wszystkich innych chrześcijańskich form pobożności podkreśleniem elementu miłości i wynagrodzenia… Kult ten nie zjawił się w Kościele nagle, ani też nie zrodził się na skutek prywatnych objawień, lecz stanowi spontaniczny wykwit żywej wiary i gorącej pobożności, którą ludzie obdarzeni nadprzyrodzonymi darami mieli względem Zbawiciela i Jego chwalebnych ran… Z tego wynika, że objawienia św. Małgorzaty Marii nie wniosły nic nowego do katolickiej nauki w tej materii. Mają one jednak swoje znaczenie polegające na tym, że Chrystus Pan, ukazując w nich Naj świętsze Serce, chciał w niezwykły i wyjątkowy sposób zwrócić umysły ludzkie ku kontemplacji i czci tajemnicy miłości, którą miłosierny Bóg okazał względem rodzaju ludzkiego”.

źródło: www.nspj.szczecin.pl