.

Zmierzając do Jerozolimy Jezus przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami. Na ich widok rzekł do nich: Idźcie, pokażcie się kapłanom. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec. Do niego zaś rzekł: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła.

.

.

Chyba każdy myśli po odczytaniu dzisiejszej Ewangelii o wdzięczności… To takie oczywiste… I ja również chciałbym się zatrzymać w tej refleksji nad wdzięcznością pod kątem gorliwości…

            Dziesięciu nieuleczalnie chorych ludzi, wykluczonych z życia społecznego wołają prosząc Jezusa o łaskę – wołają z wiarą wychodząc Mu naprzeciw. Kiedy Jezus odsyła ich do kapłanów, dając tym samym odpowiedź – gdyż wedle Prawa Mojżeszowego trędowaty oczyszczony z trądu miał się stawić przed kapłanami – idą… Idą wypełnić Prawo, co stać się musi w ich odmienionej sytuacji ale co też jest wyrazem odniesienia do Bożych zamysłów. Idą dać świadectwo uzdrowienia i zyskać świadectwo o autentycznym cudzie uzdrowienia z nieuleczalnej choroby…

            Niemniej tylko jeden wychodzi poza te prawną formę okazania wdzięczności – i jak gorliwie wołał prosząc o uzdrowienie, tak gorliwie podąża z powrotem do Jezusa aby wyrazić swoją wdzięczność…

            A jak jest z naszą gorliwością w dziękowaniu? Prosząc podejmujemy pielgrzymki, nowenny, posty…a czy nie dziękujemy zbyt powierzchownie? Tyle gorliwości aby coś uprosić a tak marnie z okazaniem żarliwej wdzięczności… Uczmy się od tego Samarytanina ducha gorliwej wdzięczności! 

.

 ks. Dawid Leśniak