(…) Pragnę (…) już dzisiaj wyprzedzając ten dzień [uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa] razem z wami skierować wejrzenie naszych serc na tajemnicę tego Serca. Ona przemawiała do mnie od wieku młodzieńczego. Co roku wracam do tej tajemnicy w liturgicznym rytmie czasu kościelnego.

Rzym, 20 VI 1979 (audiencja generalna)

(…) Także obecnie, dzisiaj, Chrystus żyje, kocha nas i ofiarowuje nam swoje Serce jako źródło naszego odkupienia, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nami (Hbr 7, 25). Jesteśmy nieustannie otoczeni, cały świat jest otoczony miłością Jego Serca, które tak bardzo umiłowało ludzi i które tak mało jest kochane (…).

Tak, jesteśmy wzywani, by odpowiedzieć całkowicie na Jego miłość, by Jemu poświęcić naszą pracę, nasze apostołowanie, całe nasze życie. Nie jesteśmy wzywani jedynie do rozważania i kontemplowania tajemnicy miłości Chrystusa. Jesteśmy wzywani, by brać w niej udział, w tajemnicy świętej Eucharystii, ośrodku naszej wiary, ośrodku kultu, oddawanego miłosiernej miłości Chrystusa, objawionej w Jego Sercu.

Paryż, Bazylika Sacre Coeur na Montmartre, 1 VI 1980

(…) Aby dziś prowadzić ewangelizację, trzeba uznać, że Serce Chrystusa jest sercem Kościoła. To On wzywa do nawrócenia i do pojednania. To On prowadzi drogą błogosławieństw serca czyste i spragnione sprawiedliwości. To On jest twórcą braterskiej wspólnoty członków jednego Ciała. To On uzdalnia nas do przyjęcia Dobrej Nowiny i obietnicy życia wiecznego. To On zleca nam misję. Zażyłość z Sercem Jezusa sprawia, że serce człowieka otwiera się na cały świat. Oby kanonizacja Klaudiusza La Colombiere stała się dla całego Kościoła wezwaniem do konsekracji Serca Chrystusa, do poświęcenia polegającego na złożeniu daru z siebie, po to, by miłość Chrystusa mogła w nas żyć, udzielać nam swego przebaczenia i ukazać nam Jego gorące pragnienie otwarcia przed wszystkimi naszymi braćmi dróg prawdy i życia!

Watykan 31 V 1992 (homilia podczas Mszy św. kanonizacyjnej bł. Klaudiusza La Colombiere)

Serce Zbawiciela ożywia cały Kościół i przyciąga ludzi, którzy otwarli swoje serca na „niezgłębione bogactwa” tego jedynego Serca. Pragnę przez to dzisiejsze spotkanie i poprzez Anioł Pański połączyć się duchowo z tymi wszystkimi, którzy Boże Serce czynią szczególnym natchnieniem swych ludzkich serc. Liczna jest to rodzina. Niemało rozwija się w Kościele zgromadzeń, stowarzyszeń, wspólnot, które w sposób programowy czerpią z Serca Chrystusowego soki żywotne swej duchowości. Ta duchowa więź prowadzi zawsze do rozbudzenia wielkiej gorliwości. Czciciele Serca Bożego stają się ludźmi wrażliwego sumienia. A kiedy dane im jest trwale obcować z Sercem naszego Pana i Mistrza, rozbudza się w nich także potrzeba wynagradzania za grzechy świata, za obojętność tylu serc, za swoje własne zaniedbania. O jakże bardzo potrzebny jest w Kościele ten zastęp serc czuwających, dzięki którym Miłość Serca Bożego nie pozostanie osamotniona i nieodwzajemniona! Wśród tego zastępu na szczególne wspomnienie zasługują ci wszyscy, którzy swe cierpienia składają jako żywą żertwę w zjednoczeniu z Sercem Chrystusa przebitym na krzyżu. Przetworzone w ten sposób miłością ludzkie cierpienie staje się szczególnym zaczynem zbawczego działania Chrystusa w Kościele.

24 VI 1997 (Anioł Pański)

Wszystko, co Bóg chciał nam powiedzieć o sobie, o swojej miłości, to wszystko w jakiś sposób złożył w swym Sercu – w Sercu swego Syna i przez to Serce wyraził. Stoimy wobec niezgłębionej tajemnicy. Poprzez Serce Jezusa odczytujemy cały odwieczny Boży plan zbawienia. A jest to plan miłości. Litania do Najświętszego Serca Jezusa w sposób przedziwny zawiera tę całą prawdę.

Przyszliśmy tu, by poprzez to nabożeństwo kontemplować miłość Chrystusa. Jego współczującą dobroć dla każdego człowieka. Kontemplować Jego Serce gorejące miłością Ojca, w pełności Ducha Świętego. Chrystus, który nas miłuje, ukazuje nam swe Serce jako źródło życia i świętości, jako źródło naszego odkupienia (…).

Bracia i Siostry, rozważanie miłości Boga, która objawiła się w Sercu Chrystusa, domaga się od człowieka odpowiedzi. Nie zostaliśmy tylko wezwani do kontemplowania tajemnicy miłości Chrystusa, ale do uczestniczenia w niej. Chrystus mówi: Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania (J 14, 15).

Elbląg, 6 VI 1999

(…) Serce Chrystusa przebite na krzyżu włócznią żołnierza jest nieustannie otwarte dla ludzi. Wystarczy tylko odpowiedzieć miłością na Jego miłość i wiernością na Jego wierność. Z Bożego Serca, tego źródła życia i świętości czerpiemy nieprzerwanie siłę do budowania w nas samych i w świecie cywilizacji prawdy i miłości. Podstawowym środowiskiem, gdzie rozwija się cywilizacja miłości, jest rodzina, dlatego cieszę się, że rodziny w Polsce poświęcają się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Serce Boże daje moc i łaskę, aby stały się one kościołem domowym, szkołą ofiarnej miłości, wiary i szacunku dla życia. Prośmy gorąco Serce Boże, w którym są wszystkie skarby mądrości i umiejętności, aby było Ono natchnieniem i światłem dla ludzkości wchodzącej w trzecie tysiąclecie. (…)

List do ks. Franciszka Kardynała Macharskiego, 22 VI 2000

żródło: www.ampolska.co