W znakach, nazwach, ceremoniale i wewnętrznej strukturze Wojsko Polskie podkreślało zawsze swój historyczny rodowód i swą tradycję, rozumianą jako trwanie państwa, ciągłość istnienia jego zbrojnego ramienia wbrew zaborcom i okupantom. Kultywowanie tradycji oręża polskiego było jednym z istotnych czynników integrujących armię, umacniało jej więzi ze społeczeństwem. Szczególnym tego przykładem były święta wojskowe, uroczyście obchodzone w armii II Rzeczypospolitej. Do ich tradycji nawiązują obecnie oficerowie i żołnierze Sił Zbrojnych III Rzeczypospolitej..

Święto Żołnierza nie zostało nigdy anulowane żadnym aktem prawnym. Obchodzono je uroczyście w okresie drugiej wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i ludowym Wojsku Polskim do 1947 r. W następnych latach zaniechano jego obchodów i ustanowiono Dzień Wojska Polskiego 12 października, upamiętniając w ten sposób chrzest bojowy 1 DP im. Tadeusza Kościuszki pod Lenino. Jednak ten czyn zbrojny, był jednym z wielu epizodów na szlaku bojowym żołnierzy polskich w latach II wojny światowej. Dla wielu Polaków nie był on akceptowany ze względów moralnych i politycznych. W środowiskach wojskowych i w kręgach kombatanckich, w tym również na forum Sejmu, wskazywano na potrzebę ustanowienia Dnia Wojska Polskiego w terminie akceptowanym przez Siły Zbrojne i cały naród. I tak mocą ustawy z 30 lipca 1992 roku, Sejm Rzeczpospolitej, ustanowił Święto Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia.

.
Nawiązywano w ten sposób do czasów II Rzeczypospolitej, kiedy Święto Żołnierza obchodzono dla upamiętnienia czynu zbrojnego żołnierzy Wojska Polskiego w obronie ojczyzny w 1920 r.

„W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski”.