KONTEMPLACJA BOGA OJCA
BÓG OJCIEC
EWANGELIA i CZYTANIA na Uroczystość Boga Ojca
SIÓDMY DZIEŃ MIESIĄCA ku czci Boga Ojca
Głębia Modlitwy Pańskiej: „OJCZE NASZ”
CODZIENNA SZCZEPIONKA NA COVID-19
Bóg Ojciec: Ofiara Mszy świętej, odbudowana z wielką starannością w świadomości katolika, winna być pierwszą i najważniejszą powinnością człowieka, który pragnie Zbawienia. Obok przestrzegania Dziesięcu Przykazań, które są podstawową objawioną zasadą postępowania człowieka wobec Boga i bliźniego dla ukazania Zbawienia, istnieje nadprzyrodzona objawiona forma sprawowania kultu Bożego, wynikająca z nadprzyrodzonej, najświętszej Ofiary samego Boga, który przyjął postać ludzką i narodził się w ciele dla zadośćuczynienia za grzechy ludzkie i uzyskania przebaczenia dla całej ludzkości. Mocą tej Ofiary, która została złożona na Ołtarzu Krzyża, Chrystus odkupił człowieka i dał mu udział w swoim dziedzictwie poprzez włączenie go do swojego mistycznego ciała, to jest Kościoła.
Kościół, którego kolejne komnaty łaski opatrzone są bramami, to znaczy Sakramentami, udziela swoim członkom mocy Zbawienia drogą nadzwyczajną to znaczy nadprzyrodzoną, bo nie uzyskują łaski Zbawienia na podstawie własnych czynów i aktu woli, jak to ma miejsce, kiedy człowiek przestrzega pilnie Przykazań Bożych, ale drogą niebiańską, za pomocą aktów woli i czynów Chrystusa, które są ukryte pod znakami sakramentalnymi. Za pośrednictwem kapłanów, Chrystus czyni cuda niewidzialne i dokonuje rzeczy wielkich, a ukrytych dla zmysłów ludzkich. Same więc czyny i akty dokonywane za pomocą wolnej woli człowieka nie mają mocy zbawczej, ale moc tę nadprzyrodzoną nadaje im dopiero Chrystus za pośrednictwem kapłanów.
Dlatego uczestnictwo we Mszy świętej odprawianej przez człowieka, niebędącego kapłanem, czyli Chrystusem drugim, nie ma mocy zbawczej i nie uwalnia żadnej łaski dla duszy, ani odprawienie według liturgii Mszy świętej jako następujących po sobie czynności, ani spowiadanie się ze swoich grzechów nie kapłanowi – Chrystusowi drugiemu, ani przyjmowanie jakiejkolwiek innego Sakramentu bez pośrednictwa kapłana za wyjątkiem Chrztu świętego, który jako pierwsza brama kościoła dla powszechnego Zbawienia wiernych została otwarta niejako na oścież dla nadzwyczajnych przypadków. Jednak jeśli nadzwyczajne okoliczności nie zaistnieją, Chrzest również musi być wprowadzeniem duszy do wnętrza Kościoła za pośrednictwem kapłana.
Same więc czynności sakramentalne i czynione przy Sakramentach znaki nie mają nadprzyrodzonej wartości zbawczej, więc wykonywanie ich jako takich nie daje człowiekowi zasługi i prawa do Zbawienia, jak to jest na drodze zwyczajnej, to znaczy na skutek przestrzegania Przykazań Bożych. Dopiero udział i pośrednictwo kapłana, w nim i poprzez niego samego Chrystusa, który czynnością tym udziela mocy zbawczej wypływającej ze swojej Męki i śmierci krzyżowej, daje wiernym łaskę nadprzyrodzoną i wyjednuje Zbawienie.
Dopóki więc Chrystus nie objawił się światu, dopóty droga do Nieba prowadziła poprzez samo przestrzeganie Przykazań Bożych i wypełnianie dotąd objawionej Woli Bożej. Po ukazaniu się jednak ludzkości Chrystusa i złożeniu przez Niego Ofiary krzyżowej, człowiek wezwany został do postępowania drogą zwyczajną i nadzwyczajną, to jest przez pośrednictwo Kościoła świętego, który ma wyłączną możliwość rozdawania duszom owoców Zbawienia poprzez posiadanie nadprzyrodzonej łaski zawartej w Męce i śmierci Chrystusa. Ta nieskończona łaska cała zamknięta jest w Kościele świętym, który posiada ją w całości w Ofierze Mszy świętej. Poprzez ciągłe odnawianie tej Najświętszej Ofiary Chrystusa, Kościół pomnaża jej owoce na chwałę Boga i na pożytek stworzeń. Błogosławię cię, córko, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
TAJEMNICA MSZY ŚWIĘTEJ według św. o. Pio