10 PRZYKAZAŃ BOŻYCH

Bóg Ojciec: Moje pierwsze przykazanie nakazuje ci przestrzeganie wszystkich pozostałych przykazań. Moje drugie przykazanie nakazuje ci używać twoich ust wyłącznie na chwałę Boga. Trzecie przykazanie nakazuje ci oddawać jeden dzień w tygodniu na chwałę Bożą. Pisz więc.

Niedziela to dzień pierwszy wśród wszystkich dni, bo należy ona do Boga i jest dniem ofiarowanym Bogu przez Niego samego. Czas ziemski podzielony jest na tygodnie, z których każdą siódmą część człowiek winien przeznaczyć Bogu, na oddawanie Mu chwały i dziękczynienie za udzielone mu łaski. Jest to dzień przebłagania za popełnione grzechy i wyjednywania łask na kolejne dni. W tym dniu człowiek powinien przerwać wszelkie prace ziemskie i zwrócić swoje oczy, myśli i serce do Boga. Nie jest to dzień odpoczynku, ale dzień Pański, co oznacza, że nauczanie trzeciego przykazania jest błędne, bo kładzie ono nacisk na odpoczywanie, a nie na chwałę Bożą. Brzmi ono dokładnie tak: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Ja sam uświęciłem ten dzień, wstrzymując się od wszelkich dzieł stwórczych, ale spoglądałem na dzieło, którego dokonałem. W ten sposób dałem człowiekowi przykład, że jakkolwiek byłoby ważne dzieło, którego dokonuje, dzień siódmy jest dniem dziękczynienia za dzieło stworzenia i błogosławieniem Boga. Przerwałem więc Moją pracę, ale nie dlatego, że Mnie ona męczyła, ani nie dlatego, że czerpałem z niej jakikolwiek zysk. Przerwałem ją, aby przypatrzeć się, jak wszystko, co stworzyłem, oddaje Mi chwałę.

Siódmy dzień, to nie dzień odpoczynku, jak się was błędnie naucza. Niedziela nie jest dniem relaksu, sportu, spotkań towarzyskich ani kulturalnych. Niedziela jest z ustanowienia Bożego dniem Pańskim, to znaczy dniem Bożym. Oznacza to, że dzień ten winien być oddany w całości Bogu na chwałę. Chwałę człowiek oddaje Bogu przede wszystkim poprzez modlitwę.

Największą chwałę oddaje Mi człowiek, uczestnicząc w ofierze Męki i śmierci Mojego Syna, a więc modlitwie samego Boga składającego ofiarę za ludzkość. Jak może was przy tym nie być? Czy nie jest to największe lekceważenie Boga, do jakiego zdolny jest człowiek? Oddałem wam sześć dni na załatwienie spraw ziemskich, ale jeden dzień wziąłem dla siebie, aby całe stworzenie uwielbiało Boga za dzieło Stworzenia i Odkupienia. Ofiara Mszy świętej jest podstawową, pierwszą i jedyną w swoim rodzaju formą uwielbienia Mnie, bo uwielbia Mnie w niej w sposób doskonały Człowiek – Bóg, a więc Ofiara ta jest doskonałą, miłą i przyjemną dla Boga, podczas gdy wszystkie inne ofiary ludzkie są niedoskonałe, bo składane przez istoty niedoskonałe z natury zranionej przez grzech.

Jest to Ofiara najwyższa i nie składa jej na każdego człowieka człowiek, wypowiadając słowa, ale Bóg, wylewając własną Krew w mękach. Ofiara ta jest bezkrwawa, ale prawdziwa, niewidziana w swej nieskończonej mocy i majestacie, ale realna i widzialna w ziemskich warunkach na tyle, aby każdy mógł w niej uczestniczyć i oddawać chwałę Bogu. 

Kiedy Bóg – Człowiek przeprasza własną Krwią za grzechy człowieka, człowiek ten winien przynajmniej stawić się obok krzyża, aby być pewnym, że ta Ofiara jest składana również za jego grzechy i jego wina będzie przejednana przed Bogiem i Stwórcą. Człowiek grzeszny winien zjednoczyć się z krzyżem Chrystusa i wołać do Boga: „To za mnie, to za moje grzechy Twój Syn tak kona! Przyjmij więc Jego Ofiarę za mnie i przebacz mi!”. Człowiek grzeszny winien choć stanąć przed oddającym swe życie  za niego Jezusem i powiedzieć Mu: „Obchodzi mnie to, że za mnie konasz. Dziękuję Ci za te męki, które cierpisz dla mnie”. Grzeszny człowiek powinien przyjąć łaskę, którą wyjednuje mu Boży Syn na krzyżu. Przyjąć ją w postaci Ducha Świętego wstępującego z łona uświęcającą do serca ludzkiego poprzez święte sakramenty Kościoła.

Przynajmniej tyle człowiek jest winien Bogu za dzieło Stworzenia i Odkupienia człowieka, a to wszystko dzieje się poprzez godne i pełne uczestnictwo we Mszy świętej w dniu poświęconym Bogu na Jego wyłączną chwałę. Powiedz Mi teraz, jak wielu mieszkańców Ziemi przestrzega trzeciego przykazania?

– Garstka. Mała.

– To jest Moja największa tragedia jako Stwórcy. Odkupiłem błądzącą ludzkość, posyłając na krzyż Mojego Syna, a ona nie chce przyjąć Odkupienia. Tak wielka Ofiara, nieskończona w swej mocy i boleści, przechodzi niezauważona przez ludzkość, która bawi się tak dobrze i odpoczywa tak zapamiętale, że nie jest w stanie podnieść oczu na konającego dla niej na krzyżu Boga. To jest łamanie trzeciego przykazania. Ignorancja rozrośnięta w okrucieństwo. Ignorancja rozrośnięta w ludzkich sercach do poziomu okrucieństwa wobec Boga. Pożywiana lenistwem, karmieniem zmysłów i namiętnościami, miłością własną i ubóstwieniem człowieka. Błogosławię cię, córko. 

Modlitwa do Ducha Świętego o światło w rozumieniu tekstu