… w tym dniu, zawsze choć na chwilę zaświeci słoneczko!

Radość Matki Chrystusowej przeplatała się z niepokojem i cierpieniem. Musiała przeżyć tragedię Kalwarii, ale smutek Maryi odmienił się w radość Zmartwychwstania. I nasze smutki odmienią się kiedyś w radość. Każdy z nas będzie miał w swoim życiu najradośniejszą chwilę – zmartwychwstania.

Wigilia Paschalna to wspólne czuwanie w oczekiwaniu zmartwychwstania Jezusa. Jest to noc, w której życie zwyciężyło śmierć, a światło Chrystusa pokonało ciemność grzechu.

.

Czasem trudno przeżyć Wigilię Paschalną. Liturgia jest za długa, ma wiele czytań, psalmów, kazanie i do tego jeszcze mnóstwo osób. Wyrwani ze świata, oderwani od normalnych spraw stajemy w świątyniach, aby zrozumieć to, czego rozumem ogarnąć się nie zdoła.

Wielki Piątek tchnie tajemnicą, przed którą chrześcijanin milknie, zgina kolana, kontempluje, odkłada całą swoją inteligencję, aby mocą Ducha Świętego wniknąć w miłość Zbawiciela i zaufać jej ponad każdą inną miłość. Jest to dzień promieniującego z ran Chrystusa triumfu. Triumf ten nie jest pychą zwycięstwa, ale prawdziwym zwycięstwem pokornego zaufania i posłuszeństwa Bogu, nad które cały wszechświat nie ma broni mocniejszej.

W centrum dzisiejszej liturgii słowa znajduje się wieczerza paschalna i przemiana jej ściśle ustalonego rytuału. Syn Boży przez rewolucję, której dokonał w wieczerniku, nie występuje przeciw Ojcu, który polecił i wyznaczył, jak świętować Paschę na cześć wyzwolenia z Egiptu. Jezus wypełnił dzieło, które rozpoczął Ojciec, wypełnił proroctwo, jakim okazało się starotestamentowe wyzwolenie. Przez pełny dostęp do Boga w Najświętszym Sakramencie dał człowiekowi wolność od jarzma grzechu i szatana. Wielka narodowa niewola w Egipcie jest tylko obrazem, jak potężne znaczenie dla życia człowieka ma wyzwolenie otrzymane w paschalnej ofierze Chrystusa.

Na wypadki, jakie dokonały się w Wielki Czwartek, składają się: Ostatnia Wieczerza Chrystusa z Apostołami, ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. Chrystus umywa nogi Apostołom i wskazuje na zdrajcę, wygłasza do uczniów przemówienie i modli się do Ojca za nimi, zapowiada swoją mękę i śmierć. Udaje się na Górę Oliwną do ogrodu Getsemani i tam w oczekiwaniu na siepaczy przeżywa mękę konania i krwawego potu. Tajemnica aresztowania Chrystusa zamyka ten dzień.